ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΙΚΗ
Η Ελίκη είχε ιδρυθεί από Ίωνες, βρισκόταν 40 στάδια (7,4 χλμ) από το Αίγιο και 12 στάδια (2,2 χλμ) από τη θάλασσα. Ήταν πρωτεύουσα της Ιωνικής Δωδεκάπολης και λατρευτικό κέντρο όλης της Αχαΐας, με επίκεντρο τον Ναό του Ελικώνιου Ποσειδώνα. Η Ελίκη έγινε ένα Πολιτιστικό και Θρησκευτικό Κέντρο με το δικό της νόμισμα. Τα ευρήματα από την αρχαία Ελίκη, περιορίζονται σε δύο χάλκινα νομίσματα, που στεγάζονται στο Μουσείο του Βερολίνου. Στη μια όψη του νομίσματος, απεικονίζεται το κεφάλι του θεού Ποσειδώνα με τα Ελληνικά γράμματα ΕΛΙΚ και μια τρίαινα με δελφίνια κοσμεί την άλλη όψη. Με βάση αυτά τα διακοσμητικά θέματα, οι Αρχαιολόγοι τοποθετούν τα νομίσματα στον 5ο αιώνα π.Χ. Ο Ποσειδώνας, ήταν ο προστάτης της Πόλης και λατρευόταν από την Ομηρική Εποχή. Υπήρχε ένας Ναός αφιερωμένος στον Ελικώνειο Ποσειδώνα. Αναφέρεται (Παυσανίας «Αχαϊκά»), ότι υπήρχε άγαλμα σε υπερφυσικές αναλογίες, αφιερωμένο στον Θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα. Οι Αχαιοί έδιωξαν τους Ίωνες και εγκαταστάθηκαν αυτοί στην Περιοχή, συνεχίζοντας τη λατρεία του Ποσειδώνα. Μετά την κάθοδο των Δωριέων, στην Περιοχή, καταφτάνουν ο Τισαμενός με Λακεδαιμόνιους, διωγμένους από τη Λακωνία και το Άργος από τον Αριστόδημο. Στους Λακεδαιμόνιους, επιτράπηκε να εγκατασταθούν στην Περιοχή και στην Πόλη, αλλά η συγκατοίκηση δεν κράτησε πολύ, οι δύο πλευρές ήρθαν σε πολεμική αντιπαράθεση με νικητές τους Αχαιούς. Το όνομα της, το οφείλει στην Ελίκη, κόρη του Σελινούντα και γυναίκα του Ίωνα.
Η Πόλη καταστράφηκε από σεισμό, όταν άρχων επώνυμος στην Αθήνα ήταν ο Αστείος κατά το τέταρτο έτος της εικοστής πρώτης Ολυμπιάδας, κατά την οποία ο Δάμων από τους Θούριους, είχε κερδίσει την πρώτη του νίκη (χειμώνας 373 π.X.), μαζί με τη γειτονική Βούρα. Τα ερείπια της Πόλης, καλύφθηκαν στη συνέχεια από θάλασσα. Σύμφωνα με τον Παυσανία και τον Στράβωνα, οι κάτοικοι της Ελίκης προκάλεσαν την οργή του Ποσειδώνα, όταν πήραν από το Ιερό και σκότωσαν ικέτες που είχαν καταφύγει σε αυτό. Ένας τρομακτικός σεισμός κτύπησε την Πόλη και την κατέστρεψε ολοσχερώς, ενώ επέζησαν μόνο όσοι έλειπαν από αυτήν. Αμέσως μετά, την κτύπησε μεγάλο κύμα (τσουνάμι) και η πόλη καταποντίστηκε στη θάλασσα. Μέρες πριν τον φονικό σεισμό είχαν παρατηρηθεί περίεργα φαινόμενα, όπως υπερβολική ζέστη σε χειμώνα, στέρεμα των πηγών, τα ζώα να έχουν εγκαταλείψει την περιοχή και άλλα, τα οποία δεν είχαν υποψιάσει τους κατοίκους. Χρόνια μετά το γεγονός ψαράδες έλεγαν ότι το άγαλμα του Ποσειδώνα έσχιζε τα δίχτυα που μπλέκονταν σε αυτό. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι Αχαιοί έστειλαν 2.000 άντρες να βοηθήσουν αλλά δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν ούτε έναν νεκρό. Η καταστροφή της Ελίκης τροφοδότησε τις συζητήσεις πολλών Ελλήνων και Ρωμαίων συγγραφέων, ενώ είναι πιθανό να ενέπνευσε στον Πλάτωνα το μύθο της Ατλαντίδας.
@ Αλέξης Παπαδόπουλος
Ο πρώτος Αρχαιολόγος, που προσπάθησε να εντοπίσει τη χαμένη πόλη ήταν ο Σπυρίδων Μαρινάτος, χωρίς επιτυχία. Το 1988, Ομάδα Επιστημόνων, με επικεφαλής τη Δώρα Κατσωνοπούλου και τον Steven Soter, ξεκίνησαν εκ νέου, την προσπάθεια εντοπισμού της Ελίκης. Στην αρχή, προχώρησαν σε υπερηχητική (σόναρ) σάρωση της υποθαλάσσιας περιοχής Ν.Δ. του Αιγίου. Επειδή αυτή η σάρωση δεν έδωσε ενδείξεις ύπαρξης πόλης στο βυθό ή κάτω από αυτόν στην συγκεκριμένη περιοχή, επικέντρωσαν τις έρευνές τους στην παρακείμενη παραθαλάσσια πεδιάδα. Εκεί, το 1991, οι δοκιμαστικές τομές στο άνω τμήμα του δέλτα που σχηματίζεται από τις εκβολές των ποταμών Σελινούντα και Κερυνίτη, απέδωσαν στρώματα με κεραμική, σε βάθη έως 15 μ. Το 1994, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών, διεξήγαγαν μαγνητομετρική έρευνα της περιοχής στο μέσο του δέλτα, η οποία αποκάλυψε το περίγραμμα κτιρίου. Από αυτό το σημείο ξεκίνησαν οι ανασκαφές το 1995, οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι το 2005, αποκαλύπτοντας τα ίχνη της κλασσικής και ελληνιστικής πόλης της Ελίκης, ρωμαϊκό δρόμο και ρωμαϊκά και βυζαντινά κοιμητήρια. Ανακάλυψαν επίσης προϊστορική πόλη της πρώιμης εποχής του Χαλκού (2400 π.Χ.), διατηρημένη σε πολύ καλή κατάσταση, η οποία φαίνεται να είχε την ίδια τύχη με τη μεταγενέστερη ελληνιστική πόλη.
Ο Αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος το 1960, τονίζοντας την σημασία της ανακάλυψης της Ελίκης, δήλωσε πως μόνο η κήρυξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου θα επισκίαζε την ανακάλυψη της Ελίκης. Είχε πει επίσης, πως όταν η Πόλη ανακαλυφθεί τα πάντα σε αυτή ανήκουν στην Κλασσική Περίοδο, τότε που ο Σκόπας και ο Πραξιτέλης έφτιαχναν τα Αριστουργήματά τους. Το 1967, ο εφευρέτης του σόναρ, Καθηγητής Χάρολντ Έτζερτον, ήταν πεπεισμένος πως η Ελίκη, βυθίστηκε στον Κορινθιακό Κόλπο και τελειοποίησε την ηχοβολιστική συσκευή, το σόναρ, ακριβώς για τις ανάγκες των ερευνών του για την Ελίκη.
Στον Κορινθιακό Κόλπο και στην ευρύτερη περιοχή του Αιγίου, ο δύτης-ερευνητής Αλέξης Παπαδόπουλος, μετά από επτά χρόνια έρευνας, έχει ανακαλύψει μια βυθισμένη πόλη. Βρίσκεται σε βάθος 25 μ.- 45 μ., με ευρήματα όπως: τοίχους, πεσμένες στέγες, σπασμένα κεραμίδια, δρόμους, κλπ. και όλα αυτά τα καταγράφει σε ένα δεκάλεπτο υποβρύχιο φιλμ ντοκουμέντο. Το αν αυτή η Πόλη μπορεί να ταυτιστεί με την Ελίκη είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από εκτεταμένη υποβρύχια έρευνα. Σε κάθε περίπτωση, η ανακάλυψη αυτής της Πόλης μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανακάλυψη.
Για την βυθισμένη Ελίκη, ασχολήθηκαν, ερεύνησαν και έγραψαν οι: Φραγκίσκος Πουκεβίλ to 1826 (Fr. Pouqueville, Voyage de la Grèce 1826), ο Ερνέστος Κούρτιος το 1851, ο Ιούλιος Σμιτ το 1879 , ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος το 1883, ο Π.Κ. Ξυνόπουλος το 1912, Παύλος Βέλτερς το 1912 ο Μοντεσσυ ντε Μπαλλόρ το 1924, ο Στάνλεϋ Κάσσον το 1939, ο G. Κάρο το 1948, ο Ροβέρτος Ντεμανζέλ το 1950, ο Αλφρέδος Φίλιππσον το 1950, ο Σπύρος Δοντάς το 1952, ο Αρίστος Σταυρόπουλος το 1954, ο Ν.Κ. Μουτσόπουλος το 1956, ο Γεώργιος Γεωργαλάς το 1962, ο Νικ. Παπαχατζής το 1967, ο Ζακ Υβ Κουστώ το 1967 και το 1976, και ο Αλέξης Παπαδόπουλος ανακαλ. 1979.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΙΓΕΙΡΑΣ
Ένα από τα σημαντικότερα Μνημεία της Πόλης, αν και δεν αναφέρεται από τον Παυσανία το 2ο αι. μ.Χ., είναι το Αρχαίο Θέατρο. Έχει πεταλόσχημο κοίλο, με θέα το Κορινθιακό κόλπο και βρίσκεται σε υψόμετρο 350 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, βόρεια της Ακρόπολης. Η κατασκευή του, χρονολογείται στο α΄ μισό του 3ου αι. π.Χ., γύρω στα 280-250 π.Χ., όταν ιδρύεται το Β Κοινό των Αχαιών - η Αχαϊκή Συμπολιτεία - και οι Αχαϊκές Πόλεις αναδιοργανώνονται. Το κοίλο, λαξεύθηκε στο φυσικό βράχο και όπου αυτός δεν υπήρχε, διαμορφώθηκε κατάλληλα το έδαφος και τοποθετήθηκαν λίθινα εδώλια. Στο φυσικό βράχο, λαξεύθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος και η ορχήστρα, στα κράσπεδα της οποίας κατασκευάστηκε αυλάκι για την απορροή των όμβριων υδάτων. Το σκηνικό οικοδόμημα της ελληνιστικής περιόδου ήταν διώροφο. Ένα διάζωμα, διαιρεί το κοίλο, σε δύο τμήματα και η συνολική χωρητικότητα του ανέρχεται σε 3000 θεατές, ενώ το μήκος του φθάνει τα 30,70 μ.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Λόφος Παλαιοκάστρου Αιγιαλείας, Πάτρα, Δ.Ε. Αίγειρας, οικισμός: Αιγές (Νομός Αχαΐας)
Τηλέφωνο: 2696082555
Φαξ: 2691061313
Email: [email protected]
Είσοδος ελεύθερη.
Ο χώρος είναι επισκέψιμος κατόπιν συνεννόησης με την ΕΦΑ Αχαΐας, στο τηλέφωνο 26910 21517 (Αρχαιολογικό Μουσείο Αιγίου). Δευτέρα κλειστό.
ΠΗΓΗ: ΟΔΥΣΣΕΥΣ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Λόφος Παλαιοκάστρου Αιγιαλείας, Πάτρα, Δ.Ε. Αίγειρας, οικισμός: Αιγές (Νομός Αχαΐας)
Τηλέφωνο: 2696082555
Φαξ: 2691061313
Email: [email protected]
Είσοδος ελεύθερη.
Ο χώρος είναι επισκέψιμος κατόπιν συνεννόησης με την ΕΦΑ Αχαΐας, στο τηλέφωνο 26910 21517 (Αρχαιολογικό Μουσείο Αιγίου). Δευτέρα κλειστό.
ΠΗΓΗ: ΟΔΥΣΣΕΥΣ
@ "ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ"