ΙΕΡΟΙ ΝΑΟΙ, ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ & ΜΟΝΕΣ
Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως Της Θεοτόκου (Φανερωμένη) Αιγίου
Ο επιβλητικός Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Φανερωμένη), πατά στους τρεις τελευταίους Αιώνες, αφού θεμελιώθηκε το έτος 1898 (13 Δεκεμβρίου), η ανέγερσή του άρχισε το επόμενο έτος 1899, για να λειτουργήσει ημιτελής το 1914 και πλέον σήμερα με τις επιβλητικές διαστάσεις του φθάνει να πληρεί με επάρκεια, τις λατρευτικές ανάγκες, της μεγάλης πλέον και περίπου τετραπλάσιας σε πληθυσμό πόλης του σύγχρονου Αιγίου. Έργο μεγαλεπήβολο και με προοπτική που οραματίστηκαν και μας κληροδότησαν, οι Αιγιώτες, του τέλους του 19ου Αιώνα για να μας εξυπηρετεί τέλεια ακόμα και σήμερα.
Ο Ναός είναι και Μνημείο, αφού σχεδιάσθηκε, από το μεγάλο βαυαρό Αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ, τον χαρισματικό εκείνο άνθρωπο, που γέμισε την Αθήνα και αρκετές μεγάλες Πόλεις της Ελλάδος, με ανεπανάληπτα και εξαιρετικά κτίρια. Η μνημειακή υπόσταση του Ναού, εντείνεται και με την εξαίρετη αγιογράφηση του τέμπλου του, που είναι διατηρητέο.
Οι Αγιογραφίες και τα διακοσμητικά μέρη του τέμπλου και του Άμβωνα, του παλαιότερου Ναού, διεσώθησαν και μεταφέρθηκαν στο νέο Ναό, με αποτέλεσμα να δίνουν μεγάλη καλλιτεχνική αξία στο σημερινό Ναό και δίκαια να του προσδίδουν το χαρακτηρισμό του ως Μνημείου.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΎΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Καταπληκτική είναι και η εξωτερική τοιχοδομία του Ναού, με τις υπέροχα σμιλεμένες πέτρες από Ηπειρώτες «πετράδες», τεχνίτες της πέτρας, που με μεράκι τις επεξεργάσθηκαν. Πολλοί Εθελοντές Κάτοικοι- Ενορίτες του Ναού, πρόσφεραν με προθυμία την εργασία τους μια και το χρήμα την Εποχή εκείνη δεν κυκλοφορούσε ευρέως και εύκολα, όπως σήμερα, αλλά ήταν συνήθης η προσφορά σε εργασία για το κοινό καλό.
Οι ογκόλιθοι ήρθαν από απέναντι - από τη Ρούμελη – με καράβια, ενώ μερικοί κάτοικοι του Αιγίου, που είχαν εδώ εγκατασταθεί από τα Μαγούλιανα της Αρκαδίας- οι γνωστοί «Μαγουλιανίτες- πρόσφεραν τα ζώα τους, αλλά και στους ώμους τους μετέφεραν τις πέτρες από το Λιμάνι στο εργοτάξιο του Ναού. Εκεί, με το σχεδιασμό του Τσίλλερ, οι πέτρες έγιναν κομψοτεχνήματα, που διακοσμούν την τοιχοδομία του Ναού, με καταπληκτικά Αρχιτεκτονικά μέλη ιδίως στα τοξωτά παράθυρα και τις πύλες του Ναού. Έτσι το μεγαλοπρεπές και μνημειακό έργο προχώρησε, συμπληρώθηκε και αποτελεί το Κόσμημα της Πόλης μας.
Ο Ναός, είναι εντυπωσιακά χτισμένος με εξαιρετική εξωτερική εμφάνιση. Όταν χτίστηκε, δεν είχε ούτε ίχνος τσιμέντου, αλλά ήταν τέλεια δομημένος με υλικά εποχής και στερεωμένος με σιδεροδοκούς μεγάλων διαστάσεων. Αργότερα και ιδιαίτερα τελευταία μετά το σεισμό του 1995 έγιναν στερεώσεις με νέες μεθόδους (τσιμεντοενέσεις κ.λ.π.). Το γεγονός είναι ότι το μνημείο άντεξε μετά τα πολλαπλά κτυπήματα του εγκέλαδου και παραμένει εντυπωσιακά όρθιο και ιδίως μετά τον τελευταίο, προ δεκαετίας, σεισμό του 1995.
Ο Ρυθμός του, είναι Μεγαλοπρεπής Βυζαντινός Σταυροειδής, μ’ έναν εντυπωσιακό τρούλο, που υψώνεται στα 25 περίπου μέτρα ύψος και πατά σε τέσσερις ανακουφιστικούς πεσσούς (τετράγωνες κολόνες) που τον στηρίζουν, ενώ δεσπόζει στην Πόλη παρόλο που υψώθηκαν γύρω του πολυώροφες πολυκατοικίες.
Ο Ναός, αποδεικνύει τη μεγάλη ακμή του Αιγίου, χάρη στη ντόπια παραγωγή και εξαγωγή της ονομαστής σταφίδας, της Βοστίτσας. Οι τότε κάτοικοι, πήραν για το σχεδιασμό του το μεγάλο Αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ. Ήταν η εποχή της ακμής της εξαγωγής της σταφίδας, η οποία πολύ πριν ανακύψει το σταφιδικό ζήτημα, είχε κάνει πλούσιο το Αίγιο και τους Αιγιώτες της εποχής εκείνης. Βεβαίως αργότερα ήρθαν χρόνια δύσκολα και από την αλληλογραφία αποδεικνύεται ότι οι τότε επίτροποι του Ναού, αδυνατούσαν να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, στο μεγάλο Αρχιτέκτονα, ο οποίος επανειλημμένα ζητούσε να τον εξοφλήσουν.
Αυτός ο πλούτος, είχε συντελέσει ώστε κι άλλος Ναός του Αιγίου -ο των Εισοδίων- να σχεδιασθεί από το μεγάλο Βαυαρό Αρχιτέκτονα, αλλά και η Αγορά – το σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο- να είναι έργο του ίδιου. Άλλωστε το Αίγιο του τέλους του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου Αιώνα, εξαιτίας της ακμής του εμπορίου της σταφίδας είχε γεμίσει με Αρχοντικά- Ιδιωτικές Κατοικίες, ευκατάστατων Αιγιωτών, που δυστυχώς η αδηφάγα αντιπαροχή, οι μετέπειτα σεισμοί και η παρακμή του εμπορίου της σταφίδας τα εξαφάνισαν.
Αυτή είναι εν ολίγοις, η ιστορία του Καθεδρικού Ναού του Αιγίου, που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και καμαρώνουμε εμείς σήμερα, για την ύπαρξή του. Είναι όμως και παράδειγμα, για μας τους νεώτερους, που δείχνει ότι οι παλιοί Αιγιώτες ήθελαν ο Κεντρικός Ναός τους, το Σπίτι του Θεού και της Παναγίας, να είναι το εντυπωσιακότερο κτίριο της Πόλης που θα δεσπόζει για Αιώνες επιβλητικό ανάμεσα στα άλλα οικοδομήματα της Πόλης μας.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΎΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Ιερός Ναός Αγ. Ανδρέου Αιγίου
Ο περικαλλής τούτος Ιερός Ναός Αγ. Ανδρέα Αιγίου, βρίσκεται Β.Δ. από το Κέντρο του Αιγίου (στην Παλαιά Αγορά). Κτίσθηκε, προ το 1700, όπως αποδεικνύεται από το Βενετικό Χάρτη της Εποχής. Άλλη, παλαιά καταγραφή του Ιερού Ναού, βρίσκουμε στο Σχέδιο Πόλεως της τότε λεγομένης «Βοστίτσας» (Αίγιο), με χρονολογία σύνταξης Δεκέμβριος του 1836.Ο Ιερός Ναός, ήταν Μετόχι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών, με το ομώνυμο προς αυτή όνομα, όπου είναι καταγραμμένο στον κώδικα της Ιεράς Μονής, στις σελίδες 27 και 86, με ημερομηνία 28 Απριλίου και 3 Μαΐου του 1834. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο μικρός τότε Ιερός Ναός, είχε μετατραπεί σε Τζαμί. Αργότερα, ανακτήθηκε και ξανακτίσθηκε, εκ βάθρων, δια συνδρομής των Τιμιωτάτων Αρχόντων Ηλία Βάβαλη, Παναγή Παπαβασιλείου και Κωνσταντίνου Ν. Καρβέλα, το 1893.
Ο σημερινός Ιερός Ναός, εκ παραδόσεως, φέρεται ότι είναι έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, αλλά ενδέχεται να είναι έργο του Έλληνα αρχιτέκτονα Θεόδωρου Διαμαντόπουλου, όπου χρονολογείτε κατά τον μήνα Απρίλιο του 1893.
Ο ρυθμός του Ναού, είναι Σταυρική ή Σταυρόσχημη Βασιλική, πετρόκτιστη με κεραμοπλαστική διακόσμηση στα αετώματα (οδοντωτές ταινίες), αλλά και στους τοίχους σχηματίζοντας ποικίλα σχέδια. Τα περίτεχνα Κωδωνοστάσια του, φέρουν κεραμικά θωράκια διάτρητα σε σχήμα κύκλου με εγκάρσιους Σταυρούς. Στο Μαρμάρινο Θύρωμα, αναφέρετε το όνομα του ευεργέτου, Ηλία Βάβαλη, με την χρονολογία 1898.
Οι Εικόνες του Τέμπλου, έχουν φιλοτεχνηθεί από το γνωστό Αγιογράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη και από Μοναχούς της Σκήτης της Αγ. Άννης του Αγίου Όρους, ενώ ο Παντοκράτορας Ιησούς Χριστός φιλοτεχνήθηκε δια χειρός του Δημητρίου Κ. Φανέλλη.
Εορτάζει 30 Νοεμβρίου, στην μνήμη του Αγίου Ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Ιερός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου
Ο Ιερός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο Αίγιο, κτίστηκε το 1893. Η κάτοψη του έχει σχήμα ελεύθερου Σταυρού. Τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα, μεταφέρουν τα φορτία του Τρούλου στους τέσσερις τετράγωνους κεντρικούς πεσσούς. Ο τρούλος του, είναι ψηλότερος από άλλους Ναούς, π.χ του Ιερού Ναού στο Βέλος Κορινθίας, με διπλό και πάλι κέλυφος, τοξύλλια και νευρώσεις. Σειρά παράθυρα, στο τύμπανο, φωτίζουν από ψηλά τον κύριο Ναό.
Όλα τα παράθυρα, είναι μονόβολα και μόνο πάνω από τις εισόδους γίνονται τρίλοβα, Βυζαντινής μορφολογίας, χωρίς διακοσμητικά πετάσματα. Τα τετράλοβα, με Νεορωμανική μορφολογία, που εμφανίζονται στα αρχικά σχέδια δεν εφαρμόστηκαν τελικά. Στα ίδια αυτά σχέδια, διακρίνουμε δύο Καμπαναριά εκατέρωθεν της Δυτικής όψης καθώς και μεγάλη διπλή κυκλική σκάλα Μπαρόκ, που οδηγεί στο πρόπυλο της κυρίας εισόδου. Τόσο η σκάλα αυτή, όσο και οι πενταγωνικές παραστάδες-πυργίσκοι με τις ραδινές αναλογίες και τα σύνθετης μορφολογίας κορυφώματα στη στέψη τους, είναι αντίγραφα του παρεκκλησίου του δούκα Forsten Stizbey, που κτίστηκε από τον Θ. Χάνσεν (δάσκαλο του Τσίλλερ), το 1880 στην Αυστρία και το οποίο γνώριζε καλά ο Τσίλλερ. Παρόμοια στοιχεία θα συναντήσουμε και σε άλλα έργα του.
Όμως, ούτε η σκάλα ούτε τα δύο κωδωνοστάσια πραγματοποιήθηκαν τελικά. Ο Ναός, έχει ένα μόνο κεντρικό κλιμακοστάσιο πάνω από την είσοδο. Τέσσερις μικροί τρουλίσκοι, στεγάζουν τους τέσσερις μικρούς τετράγωνους χώρους, που σχηματίζονται στις γωνίες του κεντρικού τετραγώνου, του κυρίως Ναού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κεραμικές διακοσμήσεις στη βάση του Τρούλου και στα γείσα της στέγης. Σύνθετοι πλοχμοί, αστράγαλοι, φύλλα αμπέλου, λεοντοκεφαλές, Σταυροί, όλα μαζί συνθέτουν έναν εξαιρετικά πλούσιο διάκοσμο, που καταφέρνει όμως να ενσωματώνεται στο σύνολο χωρίς να γίνεται φλύαρος. Χωρίς φόβο, ο Τσίλλερ, καταφέρνει εδώ να παντρέψει με επιτυχία τους δύο ρυθμούς, τον Νεορωμανικό και τον Βυζαντινό. Το ίδιο ισχύει και σε άλλους Ναούς του. Σήμερα, το κτίριο, έχει υποστεί πολλές αλλοιώσεις και φθορές, τόσο στον εσωτερικό χώρο όσο και εξωτερικά, κυρίως μετά τον μεγάλο σεισμό του 1995.
ΠΗΓΗ: Κωνσταντίνος Ξυνομπίτης
Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Τρυπητής
Aπό τα ωραιότερα και πρωτότυπα, Θρησκευτικά Μνημεία της Ελλάδος, είναι το Ιστορικό Προσκύνημα "Ζωοδόχος Πηγή", γνωστό σαν "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΤΡΥΠΗΤΗ", του Αιγίου. Ευρίσκεται στην Παραλία Αιγίου, κτισμένο σε απόκρυμνο βράχο, ύψους 30μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε Σπήλαιο (τρύπα).
Όποιος επισκέπτεται, για πρώτη φορά, το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του τοπίου: υψίκορμα κυπαρίσσια και σκιερά πεύκα δίνουν μία ξεχωριστή και υποβλητική μεγαλοπρέπεια. Μία κλίμακα με 150 σκαλοπάτια, ενώνει το Ιερό Προσκύνημα, με το Δημόσιο Δρόμο. Υπάρχει όμως και μία Δεύτερη Οδός, από τον Κυπαρισσώνα. Μόλις ο Επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό Σπήλαιο, μήκους 3 μέτρων, πλάτους 2 μέτρων και ύψους πάλι 2 μέτρων. Το άνοιγμα, είναι κτισμένο με πέτρες και έχει μία μικρή πόρτα και παράθυρο. Κατά την παράδοση, εκεί ήταν το Ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την Εικόνα. Αν όμως ο θαυμασμός του Προσκυνητή είναι μεγάλος από την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου, πολύ περισσότερο εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος, όταν εισέρχεται στον Ιερό Ναό. Στη Μαρμαρένια Μετώπη, του Ναού, είναι χαραγμένο το παράγγελμα : "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ", για να υπενθυμίζει στους προσκυνητάς την Ιερότητα του Χώρου και την υποχρέωση τους να πλησιάζουν την Θαυματουργό Εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής με φόβο Θεού, Πίστη και Αγάπη στις καρδιές τους.
Στον Πρόναο, υπάρχει το Αγίασμα. Καλλιτεχνική μαρμάρινη κρήνη, με Σταυροειδές Σχήμα. Από το Στόμα Τριών Λαξευμένων Αγγέλων, τρέχει συνέχεια το Αγίασμα, που χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην Κρήνη, είναι χαραγμένη η γνωστή καρκινική επιγραφή (διαβάζεται και αντίστροφα) "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΝΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑ ΝΟΨΙΝ", δηλαδή καθάρισε πρώτα τα ανομήματά σου ειλικρινά με μετάνοια, και όχι την όψη σου επιφανειακά. Στην συνέχεια, ο Προσκυνητής, ανερχεται στον κυρίως Ναό - η ψυχή κατανύγεται, από το υποβλητικό σύνολο του Διακόσμου. Δεξιά, στο Σπήλαιο, υπάρχει η Εικόνα της Παναγίας, με το γλυκύ πρόσωπο και τους δύο ζωηρούς και γεμάτους συμπάθεια οφθαλμούς, που σαγηνεύουν τον Προσκυνητή, με το αριστερό της χέρι κρατεί το παιδίον Ιησού, το οποίο με το δεξί ευλογεί και εις το αριστερό κρατεί ειλιτάριο.
Σύμφωνα με την ευλαβή παράδοση - που στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αξιόπιστη - στα μέσα του ΙΣΤ Αιώνα δηλαδή περί το 1550, κάποιος Ναυαγός του Κορινθιακού Κόλπου, διακρίνει - μέσα στη νύκτα - ένα φως παρηγοριάς, σημάδι πως βρίσκεται κοντά σε στεριά. Γεμίζει θάρρος και ελπίδα. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις, για να φθάσει εκεί που λαμπυρίζει το φως. Το πλησιάζει και διαπιστώνει, με πολλή έκπληξη, πως βρίσκεται μπροστά σε μία Εικόνα της Παναγίας, όπου φεγγοβολάει oλόκληρη και φωτίζει ολόγυρα.
Είναι η Χαριτόβρυτη Εικόνα της Παναγίας, κρυμμένη μέσα στο βραχώδες τούτο Σπήλαιο, άγνωστο από πότε. Έτσι ανακαλύφθηκε η εικόνα της "Παναγίας της Τρυπητής". Ο Ναυαγός, με ευλάβεια και συγκίνηση, γονατίζει και την προσκυνά. Την άλλη μέρα, ειδοποίησε τις Αρχές της Πόλης του Αιγίου. Κλήρος , Λαός, Άρχοντες ήλθαν, προσκύνησαν κάνοντας και Δοξολόγια.
Ο Ευρετής της εικόνας, γίνεται ο πρώτος Ασκητής και Υπηρέτης της Παναγίας. Στη συνέχεια, αρχίζει η μέριμνα για ανοικοδόμηση Ναού. Αρχικά, αποφασίστηκε να γίνει ανατολικότερα, του μέρους που βρέθηκε η Ιερή Εικόνα, επειδή το μέρος ήταν βράχος. Το βράδυ της πρώτης ημέρας, που άρχισαν οι εργασίες οικοδομής, στο βράχο που είχε ευρεθεί η Εικόνα, έγινε μία έκρηξη -κατά τρόπο θαυμαστό- και ο χώρος αναμορφώθηκε για μικρό Ναό. Έτσι οι κάτοικοι, θεώρησαν ότι η Παναγία "έφτιαξε το σπίτι της" και ο Ναός κτίστηκε μεγαλόπρεπα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Το κυρίως Σπήλαιο, μπροστά στο οποίο ανηγέρθηκε ο Ναός, έχει μήκος 11μ., πλάτος 7 μ. και ύψος 4 μ. Για να γίνει η Αγία Τράπεζα, στη θέση που βρέθηκε η Ιερή Εικόνα, το Ιερό Βλήμα, είναι στραμμένο Νοτιοανατολικά και όχι Ανατολικά, που επιβάλλει η Ορθόδοξη Παράδοση. Με την πάροδο του χρόνου, το πρώτο ασκηταριό εξελίσσεται σε λαμπρή Μονή. Ο Ναός πήρε τη σημερινή του μορφή τον 19ο Αιώνα.
Η μνημειακή, αναγεννησιακού τύπου, εξωτερική μαρμάρινη σκάλα, η οποία ενώνει τον παραλιακό δρόμο με τον Ναό, κατασκευάστηκε το έτος 1870, με σχέδιο του μηχανικού Άγγελου Κορυζή.
Με Βασιλικό Διάταγμα, της 8ης Μαϊου 1933, η Εορτή της Παναγίας της Τρυπητής, καθιερώνεται σαν Επίσημη Θρησκευτική Εορτή του Αιγίου. Την Παρασκευή, της Διακαινησίμου, τελείται η Λιτάνευση της Ιερής Εικόνας, με κάθε επισημότητα. Τέλος, με την υπ' αριθ. 10/16-5-1970 Κανονισμό, της Ι. Συνόδου της Ελλάδος, αναγνωρίζεται σαν "ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ" και χαρακτηρίζεται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.
Με την ανακήρυξη, της Παναγίας της Τρυπητής, σε Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα, επισημοποιήθηκε η ευλάβεια των πολυάριθμων ευσεβών Χριστιανών που αθρόα συρρέουν για Προσκύνημα. Τα πολλά και εξαίσια, Θαύματα της Παναγίας, με την πάροδο του χρόνου αναδεικνύουν τον Ιερό τούτο τόπο, σε Μεγάλο Πνευματικό Κέντρο Πανελληνίου Ακτινοβολίας.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Είναι πολύ συγκινητικό, - την Παρασκευή της Διακαινησίμου, - να βλέπεις χιλιάδες Χριστιανούς από όλη την Ελλάδα - κάθε ηλικίας - να ανεβαίνουν τη μεγάλη σκάλα (150 σκαλοπάτια), αρκετοί γονατιστοί, χωρίς υποδήματα, με δάκρυα στα μάτια και ευγνωμοσύνη στην καρδιά, προκειμένου να εκπληρώσουν, το "Τάμα" τους στην Παναγία, που τους άκουσε και δέχθηκε την ικεσία τους και τους απάλλαξε από κάποια ανάγκη ή αρρώστια.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Πολλά είναι τα Θαύματα της Παναγίας, που έγιναν γνωστά από Ομολογίες , Επιστολές Πιστών καθώς και Δημοσιεύσεις σε Ημερήσιο Τύπο.
Πιστό αντίγραφο, της Ιεράς Εικόνας, εκδόθηκε κατά το έτος 1991 και διατίθεται σ' όσους πιστούς επιθυμούν από το Βιβλιοπωλείο μας "ΒΙΒΛΙΟ & ΕΙΚΟΝΑ". ΤΗΛ. 26910 29 333 FAX: 26910 29 341.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ:
Το Ιερό Προσκύνημα παραμένει ανοικτό μέχρι την δύση του ήλιου.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας
Στη δεξιά όχθη του Σελινούντα, κάτω από το βουνό Kλωκός, μέσα σε οργιώδη βλάστηση και άφθονα νερά, βρίσκεται μια από τις σπουδαιότερες Μονές της Πελοποννήσου τόσο για την ιστορία της όσο και για τα κειμήλια της η Βασιλική και Σταυροπηγιακή ιστορική ιερά Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Το μοναστήρι απέχει από το Αίγιο 15 χλμ.Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Αρχίζει από την Kουλούρα Αιγίου, διασχίζει το χωριό Μαυρίκι (Βόβοδα) και ακολουθώντας τη δεξιά όχθη του ποταμού - αφού τον περνά - φτάνει στο Μοναστήρι. Η διαδρομή είναι εξαιρετικά όμορφη.
Η ιστορία της Μονής, αρχίζει με τον Όσιο Λεόντιο, που υπήρξε και ο κτήτορας της Μονής. Ο Όσιος Λεόντιος, γεννήθηκε περί το 1377, στη Μονεμβασιά. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια.Ήταν υιός του Ανδρέα Μαμωνά, Δούκα της Μονεμβασίας και της Θεοδώρας Παλαιολογίνης, κόρης του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Δ' Παλαιολόγου. Μετά το θάνατο της μητέρας του έγινε μοναχός. Γύρω στα 1415 - 1420, φεύγει από Άγιο Όρος και έρχεται στο όρος Κλωκός άνω του Αιγίου και στη θέση, που σήμερα είναι το «Παλαιομονάστηρο», με τον απότομο βράχο και την αφιλόξενη γη, όπου κάνει το ασκηταριό του.
Στη συνέχεια, με την συμπαράσταση των θείων του Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγων, ιδρύεται μεγαλοπρεπές Μοναστήρι, περί το 1450. Ο θαυμασμός των Παλαιολόγων, για την αρετή του Οσίου Λεοντίου, ήταν μεγάλος και δωρίζουν στην Μονή, τα Άχραντα Πάθη του Σωτήρος Χριστού, δηλαδή τεμάχια από το Τίμιο Ξύλο, τον ακάνθινο Στεφάνι, την Χλαμύδα, τον Κάλαμο, τον Σπόγγο, τα καρφιά , τα οποία σώζονται άθικτα μέχρι σήμερα.
Η αρχική αυτή Μονή του Αρχάγγελου Μιχαήλ, καταστράφηκε δύο φορές από τους Τούρκους το 1500 και 1620. Μετά τη δεύτερη αυτή καταστροφή κτίζεται η Μονή στη σημερινή επίπεδη τοποθεσία κοντά στον Σελινούντα, επ' ονόματι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και γίνεται πλέον γνωστή σαν Μονή των Ταξιαρχών. Καταστρέφεται και πάλι το έτος 1772 από τους Τουρκαλβανούς κατά τα Ορλωφικά.
Σε διάστημα τριών ετών - δηλαδή το 1775, κτίζεται η σημερινή μορφή της Μονής. Από το σχέδιο του B.G. Barsky, γνωρίζουμε την προγενέστερη μορφή της Μονής. Το καθολικό της είναι Σταυρόσχημο, τετρακίονο, καμαρωτό, με οκταγωνικό τρούλο και μαρμαροσκάλιστα παράθυρα. Στολίζεται με Αγιογραφίες των Δ.Κ.Φάνελλη, Α. Μανέλη και Ι. Οικονόμου.
Στον αιώνα μετά την απελευθέρωση, η Μονή γνώρισε πολύ καλές ημέρες. Εφτασε να έχει 150 περίπου μοναχούς και μοναχοπαίδια. Είχε γίνει μια πολυάνθρωπη μοναχική κοινότητα, με αρκετή κοινωνική προσφορά. Σήμερα έχει μικρό αριθμό μοναχών, οι οποίοι πιστοί στη μοναχική παράδοση και υπό την πνευματική καθοδήγηση του Καθηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Καλλινίκου Πουλή, συνεχίζουν την ιστορία και την προσφορά της Μονής.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Κατά την Τουρκοκρατία, η Μονή ήταν Πνευματικό Κέντρο και Εθνικός Προμαχώνας. Μόλις κηρύχθηκε η Επανάσταση, οι μάχιμοι Μοναχοί της Μονής, κατέβηκαν στο Αίγιο και κατατάχθηκαν στο επαναστατικό σώμα, του Γερμανού, που πήρε μέρος στην πρώτη πολιορκία του Πατρινού κάστρου. Το Μάιο του 1821, η Μονή των Ταξιαρχών γίνεται αποθήκη τροφίμων, διαφόρων πολεμοφοδίων και εξακολουθεί να είναι μέχρι το 1827. Έτσι από την αρχή ως το τέλος του Μεγάλου Αγώνα, η Μονή των Ταξιαρχών, υπήρξε μια αξιόλογη επαναστατική εστία. Ιδιαίτερη είναι η υλική προσφορά της Μονής, στην Επανάσταση του 1821. Στο χειρόγραφο κώδικα του Μοναστηριού, αναγράφονται με λεπτομέρεια τα χρηματικά ποσά, τα ασημικά κλπ., που δόθηκαν για τον Αγώνα και μάλιστα πολλές φορές ύστερα από δανεισμό γιατί το Μοναστήρι ήταν χρεωμένο με μεγάλο τόκο.
Μετά την Απελευθέρωση, η Μοναχική Κοινότητα των Ταξιαρχών, παρουσιάζει πλούσια δράση στον Πνευματικό, στον Εκκλησιαστικό και Κοινωνικό τομέα της Ελληνικής ζωής. Το 1833, είχε 74 Μοναχούς. Οι εγγράμματοι μοναχοί, κατέβηκαν στο Αίγιο και εργάστηκαν στα γύρω χωριά σαν Εφήμεροι, Δάσκαλοι, Συμβολαιογράφοι και Δικολάβοι (δικηγόροι). Το 1837, ο Ηγούμενος της Μονής, Μελέτιος Ροβήτος, ίδρυσε ελληνικό σχολείο στη Μονή, όπου δίδαξαν πολλοί Μοναχοί και Λαϊκοί, με εξαιρετική μόρφωση. Από το Ελληνικό αυτό σχολείο αποφοίτησαν πάρα πολλοί Μοναχοί, με αξιοσημείωτη μόρφωση, που στελέχωσαν στη συνέχεια την Ελληνική Εκκλησία. Το 1880, ιδρύεται με άδεια του Υπουργείου Παιδείας, Γυμνάσιο που λειτούργησε μέχρι το 1926. Μετά την Κατοχή, που και πάλι η Ελληνική ύπαιθρος βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, η Μονή Ταξιαρχών διαδραματίζει τον πνευματικό της ρόλο, με την ίδρυση Γυμνασίου - Οικοτροφείου, που λειτούργησε δωρεάν μέχρι το 1970 περίπου και προσέφερε πάρα πολλά στα φτωχόπαιδα της υπαίθρου.
Τα "Άχραντα Πάθη", αποτελούν θησαυρό και καύχημα της Μονής. Δώρο των Θωμά και Δημήτριου Παλαιολόγων, στον Κτήτορα της Μονής, ανεψιό τους, Όσιο Λεόντιο. Μέσα σε υστεροβυζαντινό κιβώτιο φυλάσσονται μεγάλα τεμάχια Τίμιου Ξύλου, Ακάνθινου Στεφάνου, Χλαμύδας, Λίθων από τον Πανάγιο τάφο. Οι Χριστιανοί της περιοχής, τρέφουν μεγάλη ευλάβεια στο μεγάλο αυτό θησαυρό της πίστης, ώστε ανέκαθεν όταν έχουν προβλήματα επιδημιών, ξηρασίας κλπ., ζητούν τη μεταφορά των "Αγίων Παθών" στο χωριό τους και έχουν άμεσο αποτέλεσμα.
Κιβώτια επιχρυσωμένα, ξύλινα έχοντας μέσα μικρότερες Λειψανοθήκες, με λείψανα: Αγ. Ιωάννη του Ελεήμονος, του Αγ. Χαραλάμπους, μέρος της Κάρας του Αγ. Ξενοφώντος, του Αγ. Γεωργίου, Παντελεήμονος, Βασιλείου, Μαρίνης, Αρτεμίου. Λείψανα Αγ. Ιωάννου Προδρόμου, μέρος της Κάρας Αγ. Κυριακής, Αγ. Στεφάνου, μέρος της Χείρας Αρέθα κ.λ.π.. Όλα αυτά τα Ιερά Λείψανα, είναι προσφορά πλούσιων μεγάλων Μονών σε Λείψανα, όπου η κάθε μία εμπιστευόταν μικρό μέρος του θησαυρού της στη Μονή των Ταξιαρχών, ιδιαίτερα μετά από κάθε καταστροφή της Μονής.
Μεγάλης αξίας είναι τα Ιερά Άμφια Κληρικών, όλων των βαθμών που φυλάσσονται στην Έκθεση της Μονής. Η ιδέα της περισυλλογής, ήταν του αειμνήστου Μητροπολίτη Καλαβρύτων της Αιγιαλείας, Αγαθονίκου και είναι:
Μια θαυμάσια Αρχιερατική Στολή του μαρτυρικού Πατριάρχη Γρηγορίου Ε'.
Tο Ωμοφόριο και Επιμάνικά Nεοφύτου, ωμοφόριο Μεθόδου Μητροπολίτη Αγκύρας, Επιμάνικα Παλαιών Πατρών Θεοφάνη, κλπ..
Επιτάφιος του κεντητή Αρσενίου (1589-90). Παρουσιάζει το Χριστό νεκρό επάνω σε σινδόνι την Θεοτόκο να κρατεί στην αγκαλιά της την κεφαλή του Χριστού και δίπλα τους οι δύο Μαρίες να θρηνούν, καθώς επίσης και τον Ιωάννη, τον Ιωσήφ και Νικόδημο. Η εικονογραφική αυτή σύνθεση παρουσιάζει μεγάλη φυσικότητα και έμμετρη λειτουργική επιγραφή.
Ο επιτάφιος της κεντήτριας Δέσποινας (1685).
Το πιο αξιοθαύμαστο από τα χρυσοκέντητα Άμφια της Μονής, είναι το Επιτραχήλιο της κεντήτριας Kοκώνας (1807), όπου απεικονίζει 33 πρόσωπα και τον Χριστό ευλογώντας όπως Αγ. Τριάδα, Πεντηκοστής, Σταύρωσης κ.λ.π..
Η Συλλογή Σταυρών της Μονής Ταξιαρχών, είναι η αρχαιρότερη και ιδιαίτερα αξιόλογη. Χαρακτηριστικά αυτών, το Μεταλλικό Πλαίσιο, τα Οξυκόρυφα Τοξύλλια, οι Στριφτοί Κιονίσκοι, οι Πολυεδρικοί Κόμβοι, τα Διακοσμητικά Στοιχεία γύρω απ΄τις Κεραίες. Στη Μονή φυλάσσονται: Χρυσοσκάλιστο Ενεπίγραφο Ευαγγέλιο 1785, Ευαγγέλιο αφιερωμένο από τον Αθηνών Προκόπιο 1889 κλπ..
Το κατ’ εξοχήν προϊόν, της Ιεράς Μονής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, είναι η πασίγνωστη αυθεντική ΡΟΔΟΖΑΧΑΡΗ, ένα γλυκό κουταλιού φτιαγμένο από ροδοπέταλα με την παραδοσιακή συνταγή των μοναχών.
Ωράριο Eπισκέψεων
Καθ' όλη την ημέρα εκτός 13.00-16.00 κατά το Χειμερινό ωράριο.
Καθ' όλη την ημέρα εκτός 13.00-17.00 κατά το Θερινό ωράριο.
Παρακαλούνται οι ευλαβείς προσκυνητές όπως:
α) εισέρχονται με σεβασμό, τάξη και ευπρεπώς ενδεδυμένοι στην Ιερά Μονή και
β) σεβασθούν τις ώρες λειτουργίας της Ιεράς Μονής.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
Ιερά Μονή Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Βερίνου Αιγιαλείας
Η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στο χωριό Βερίνο είναι κτισμένη στο ομώνυμο βουνό Αγιάννης, μια από τις παραφυάδες του Παναχαïκού, σε υψόμετρο 900 μέτρα. Το Μοναστήρι, είναι γνωστό και σήμερα, ως Άγιος Ιωάννης των Τσετσεβών, από τον Τσετσεβό παρακείμενο εγκαταλελειμμένο οικισμό και υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν Μονή ενοριακή και περιλαμβανόταν στα όρια της Μητροπόλεως Παλαιών Πατρών.
Η χρονολογία ιδρύσεως παραμένει άγνωστη, γεγονός που οφείλεται και στο ότι δεν διασώθηκαν αρχειακές ή επιγραφικές μαρτυρίες στο χώρο της Μονής. Το πρωιμότερο κείμενο, που αναφέρεται στο ανδρικό τότε Μοναστήρι, είναι σιγίλιο του Πατριάρχου Διονυσίου Γ΄ (1662-1665), με χρονολογία 1665, στο οποίο ο Άγιος Ιωάννης αναφέρεται ως “ερημωμένο μονύδριο”. Από τα επόμενα σιγίλια των ετών 1749, 1775 και 1798, πληροφορούμαστε ότι το Μοναστήρι, έχει πλέον συγκαταλεχθεί στα Μετόχια της Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας. Πότε ακριβώς έγινε Μετόχι, δεν γνωρίζουμε πάντως μετά το 1700, όπως προκύπτει από ενετικό έγγραφο. Να σημειωθεί εδώ, ότι η τοπική παράδοση θέλει το Μετόχι, ιδρυμένο πριν από τη μητρώα Μονή, παράδοση που μπορεί να στηριχθεί ιστορικά, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η σημερινή Μονή Ταξιαρχών, η Κάτω Μονή, κτίσθηκε στο α΄ ήμισυ του ΙΖ΄ Αιώνα.
Πληροφορίες, για την οικονομική κατάσταση, κατά τη Β΄ Ενετοκρατία και τους προ και μετά την Επανάσταση χρόνους, αντλούμε καταρχάς από έγγραφο του αρχείου Grimani της Βενετίας και από Πατριαρχικό επιτίμιο, του έτους 1778, ακόμη από αδημοσίευτα, όσο γνωρίζουμε, έγγραφα, τα οποία φυλάσσονται στο αρχείο της Μονής Ταξιαρχών και στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Αγροί, αμπέλια και ελαιόδενδρα, σε θέσεις της γύρω περιοχής, αποτελούσαν σύμφωνα με τις παραπάνω πηγές την περιουσία του Μοναστηριού, η οποία σήμερα δεν του ανήκει. Πάντως στα 1933, η Μονή κατέχει 107 στρέμματα “αμπέλων και χωραφίων ”, τα οποία καρπώνονταν οι γύρω κάτοικοι καταβάλλοντας χρηματικό ποσό.
Αν για την οικονομική πλευρά του βίου της Μονής οι πηγές παρέχουν κάποιες ειδήσεις, δεν συμβαίνει το ίδιο ως προς τον πνευματικό τομέα. Δεν διασώθηκαν Κειμήλια, Χειρόγραφα, Έντυπα ή κάποιο στοιχείο το οποίο να επιβεβαιώνει την τοπική παράδοση περί Κρυφού Σχολειού π.χ. στο Μοναστήρι. Στον θρησκευτικό και κοινωνικό τομέα όμως η Μονή, όπως κάθε Μονή της Τουρκοκρατίας, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την περιοχή της, χάρις στην Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και στην προστασία που μπορούσε να προσφέρει σε ώρες κινδύνου.
Η μάχη του Αγιάννη των Τσετσεβών, η οποία έλαβε χώρα έξω από το Μοναστήρι, την 17η Ιουλίου 1827, το αποδεικνύει. Για τη μάχη μας δίνουν πληροφορίες οι επιστολές των οπλαρχηγών που έλαβαν μέρος σε αυτή, οι οποίες απευθύνονται στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αρχηγό των Πελοποννησιακών στρατευμάτων. Μέσα στη Μονή, είχαν συγκεντρωθεί για ασφάλεια οι απροσκύνητοι κάτοικοι της γύρω περιοχής, δηλαδή όσοι δεν είχαν δηλώσει υποταγή στον Ιμπραήμ και εξακολουθούσαν να στηρίζουν την Επανάσταση. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, μετά τη σύγκρουση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων, με τα τουρκικά και το τέλος της μάχης, ο Ταξιαρχίτης μετοχιάρης Μοναχός της Μονής του Αγίου Ιωάννου π. Ανανίας Αντωνιάδης, ζήτησε χάρη για τα γυναικόπαιδα, που έμεναν κλεισμένα στο Μοναστήρι, η οποία και δόθηκε. Τα οστά των ογδόντα Ελλήνων που έπεσαν εκείνη την ημέρα, έχουν ταφεί στα θεμέλια του Ηρώου που ανεγέρθηκε νότια της Μονής εις μνημόσυνόν τους, το 1927.
Μετά τη σύσταση του Νέου Ελληνικού Κράτους και την έκδοση των διαταγμάτων περί Μοναστηρίων από τους Βαυαρούς, η μικρή Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου δεν διαλύθηκε, όπως συνέβη με άλλα μικρά Μοναστήρια της Χώρας, αλλά χαρακτηρίσθηκε ως διατηρουμένη. Η Μονή Ταξιαρχών, έστελνε ένα από τα μέλη της, κατά κανόνα Ιερομόναχο, ο οποίος ανελάμβανε τη φροντίδα του Μετοχίου, για τέσσερα συνήθως χρόνια. Ο τελευταίος Μετοχιάρης, ο ηλικιωμένος Μοναχός π. Βενιαμίν Μάργαρης, παρέμεινε στο Μοναστήρι δεκαεπτά χρόνια, διατηρώντας άσβηστο το καντήλι του Αγίου και περιμένοντας να στείλει ο Θεός ανθρώπους που θα έδιναν ζωή στο Μοναστήρι.
Το έτος 1987, μια νέα περίοδος αρχίζει για το ιερό Μονύδριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Η πρόνοια του Θεού οδήγησε στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, τον αείμνηστο Γέροντα Αρχιμανδρίτη π. Ευσέβιο Γιαννακάκη (1910-1995) - Άγιο Λειτουργό και Χαρισματούχο Πνευματικό, επί τριανταπέντε χρόνια, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και Κτίτορα της Ιεράς Μονής Εισοδίων Θεοτόκου Μαρκοπούλου Ωρωπού - με μια ομάδα ευλαβών νεανίδων, πνευματικών του τέκνων, που επιθυμούσαν να μονάσουν.
Ο ιερός λόφος του Μαθητή της Αγάπης, με το υγιεινό κλίμα, το άριστο νερό των πηγών και το πανέμορφο φυσικό τοπίο με τον ανοικτό ορίζοντα, ενέπνευσε το Γέροντα, ο οποίος αποφασίζει να ανακαινισθεί το ερειπωμένο Μετόχι για να εγκατασταθεί εκεί η Αδελφότητα.
Το Νοέμβριο του 1987, με την ευλογία και την αμέριστη συμπαράσταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου το έως τότε Μετόχι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών μετατράπηκε με προεδρικό διάταγμα (438/87), Φ.Ε.Κ. 209/τ. Α΄/ 20-11-87 σε Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή. Το ερειπωμένο μικρό κτίριο, ανακαινίσθηκε και οι πρώτες δεκατέσσερις Αδελφές, εγκαταστάθηκαν στα τέσσερα κελιά του, την περίοδο του Πάσχα του 1988.
Η επαναλειτουργία της Μονής, έγινε δεκτή με πάνδημη χαρά, από τους κατοίκους της περιοχής, που ευλαβούνται τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη και το Μοναστήρι Του. Τον θεωρούν προστάτη των οικογενειών και των αμπελιών τους και διηγούνται θαυμαστά γεγονότα της ζωντανής παρουσίας Του.
Χάρις στην πίστη, την φροντίδα και την ακάματη προσπάθεια του μακαριστού Γέροντος, τον ένθεο ζήλο των Μοναζουσών και την ενίσχυση ευλαβών δωρητών, ανακαινίσθηκε αρχικά το Καθολικό της Μονής, στο Ιερό Βήμα του οποίου σώζεται μεταβυζαντινή τοιχογραφία. Ο στάβλος, της Β.Δ. πλευράς του ισογείου, μετατράπηκε σε κατανυκτικό παρεκκλήσιο, του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού. Στη συνέχεια, θεμελιώθηκε και ολοκληρώθηκε, μέσα σε τέσσερα χρόνια, ένα λιτό και επιβλητικό Μοναστηριακό συγκρότημα, για τις ανάγκες και τις δραστηριότητες της Αδελφότητας. Η ανέγερση της νέας Μονής αποτελεί ένα “παρατεινόμενο θαύμα”, κατά το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ.κ. Αμβρόσιο, αφού το Μοναστήρι στερείται οικονομικών πόρων και δεν έχει κινητή ή ακίνητη περιουσία.
Οι τρεις νέες πτέρυγες, αποτέλεσαν μαζί με την παλαιά, ένα παραδοσιακό τετράπλευρο Μοναστήρι, με το Καθολικό του Αγίου Ιωάννου στο κέντρο. Δύο Παρεκκλήσια, η Υπαπαντή του Κυρίου και το Γενέσιο της Θεοτόκου, επιστέφουν τις δύο γωνίες της προσόψεως, ενώ στο κέντρο υψώνεται μεγαλόπρεπο Κωδωνοστάσιο.
Στις νέες πτέρυγες, στεγάζονται τα Κελιά των Αδελφών, η Βιβλιοθήκη της Μονής, το Συνοδικό, η Τράπεζα των Προσκυνητών, το Αρχονταρίκι, η Τράπεζα των Μοναζουσών, τα Εργαστήρια (Αγιογραφίας, Εκκλησιαστικού Κεντήματος, Ιεροραπτικής, Ξυλογλυπτικής κ.α.) και τα Ιατρεία.
Με προσωπική εργασία, του Γέροντος και των Αδελφών, έγινε διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, με κήπους, πέτρινα πεζούλια και περιβόλια. Φυτεύτηκαν τρεις χιλιάδες και πλέον καλλωπιστικά και οπωροφόρα δένδρα, στη γύρω περιοχή της Μονής καθώς και μεγάλος αμπελώνας.
Πρώτη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής, εκλέχθηκε ομόφωνα από την Αδελφότητα η Μοναχή Επιστήμη Κιλλικίδου. Η Αδελφότητα – εικοσιπέντε Μοναχές και δόκιμες σήμερα, πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών οι περισσότερες - πιστή στις ιερές επιταγές του Μακαριστού Πνευματικού Πατρός και Ιδρυτή της καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να δίνει τη μαρτυρία του Ορθοδόξου Μοναχισμού με την πλούσια λατρευτική ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή, την προσωπική άσκηση, το εργόχειρο, την εγκάρδια φιλοξενία προς τους προσκυνητές και την πνευματική τους οικοδομή. Αδελφές ιατροί της Μονής, προσφέρουν δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες στους κατοίκους της περιοχής.
Όπως έχει προαναφερθεί, Ιστορικά Κειμήλια, δεν βρέθηκαν στο Μοναστήρι. Βρίσκονται όμως τεθησαυρισμένα Τίμια Λείψανα, πολλών Αγίων. Επίσης τα “Άχραντα Πάθη” του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (τεμάχια από το Τίμιο Ξύλο του Ζωοδόχου Σταυρού, τον Σπόγγο, τον Ακάνθινο Στέφανο και το Λίθο του Παναγίου Τάφου του Κυρίου), τα οποία είχαν δωριθεί στη Μονή Ταξιαρχών από τους Δεσπότες της Πελοποννήσου Θωμά και Δημήτριο τους Παλαιολόγους τον ΙΕ΄ Αιώνα. Η μητρώα Μονή, προφανώς είχε δωρίσει στο Μετόχι της, ένα τμήμα των Αχράντων Παθών.
Ο τάφος του αειμνήστου Κτίτορος, π. Ευσεβίου, αποτελεί το σέμνωμα της Ιεράς Μονής, πηγή ευλογίας και παρακλήσεως, τόσο για τα πνευματικά του τέκνα, όσο και για τους προσκυνητές της Ιεράς Μονής που προσέρχονται εκεί να ζητήσουν τη μεσιτεία του.
Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει:
- Την 8η Μαΐου: Του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου.
- Την 26η Σεπτεμβρίου: Η Μετάσταση του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Απόστολου και Θεολόγου Ιωάννου του Ευαγγελιστού.
ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ